به گزارش همشهری آنلاین، در این نمایشگاه که از روز جمعه 7 بهمن برپاشده بوم‌های بزرگ رنگ روغن و تابلوهای جوهری 1.5 در 2 متر و رنگ روغن‌های کوچک روی روی مقوا 16.4در 23.2 سانتی‌متری از هنرمندان نقاش، محمد‌حسین ماهر، امیرحسین بیانی، بهار طاهری، اشکان رحیمی خوش‌آواز، پیمان شفیعی‌زاده، رامتین زاد و کیمیا کاموری - به تماشا گذاشته شده است.
امروز 10 بهمن، از ساعت 18 تا 20 با حضور اهالی هنرهای تجسمی نشست نقد بررسی آثار این هفت هنرمند در محل گالری محسن واقع در خیابان ظفر، کوچه ناجی، خیابان فرزان، خیابان نوربخش، بلوار مینای شرقی، شماره 42 برگزار می‌شود و آثار به نمایش درآمده نقد و تحلیل خواهد شد.
نمایشگاه یاد شده که تا 12 بهمن‌ماه جاری برپا است.
محمد‌حسین ماهر که در برگزاری 23 نمایشگاه انفرادی و شرکت در بیش از 40 نمایشگاه گروهی را در کارنامه‌اش ثبت کرده، آثارش را در فضای نورپردازی شده بردیوارهای سیاه به شکلی مستقل‌تر بقیه گروه به تماشا گذاشته است.
کارهایش عنوان ندارند، اما تازه‌اند؛ تازه‌ترین آفرینش‌های او تابلوهای رنگ روغن با اندازه کوچک 30 در 24 سانتی‌متری است.
ماهر باور دارد، "پرتره، صریح، جامع، بی‌واسطه و واقعی‌ترین موضوع در نقاشی است. همان‌طور که در روند تاریخ هنر شاهد تغییرات در ترکیب‌بندی، رفتارشناسی رنگ‌ها و انتخاب زاویه‌ی دید نقاش هستیم".
نقاشی‌های او در این نمایشگاه عینا گواه این نگاه و نگرش است.
"وسایل بی‌هدف" عنوان مجموعه به‌تماشا درآمده امیرحسین بنایی است. تابلوهایی که رنگ روغن روی مقوا آفریده شده امضا و تاریخ سال 1388 را دارند. آثاری که به گفته نقاش، بدون تمرکز جدی بر ایده‌ای هدفمند شکل گرفته‌اند و همچنان ادامه دارند.
بیانی 34 ساله، برگزاری سه نمایشگاه انفرادی و شرکت در بیش از 40 نمایشگاه گروهی را در کارنامه دارد.
بهار طاهری دیگر هنرمند نقاش حاضر در این جمع پرتره‌ساز است. او که تا به‌حال دو نمایشگاه انفرادی برگزار کرده و در بیش از 15 نمایشگاه گروهی با آثارش حاضر بوده، می‌گوید: هیچ راهی برای ارتباط نیست. عینک می‌زنیم، کلاه می‌گذاریم، ماسک می‌زنیم و... تا ایمن بمانیم، از نگاه آدم‌ها و قضاوت آن‌ها.
ولی همه‌مان آن‌قدر نقاب زده‌ایم که دیگر زیر آن‌ها هم ایمن نیستیم؛ چرا که نقاب‌ها هم نشانه‌هایی بیش نیستند. بِرَندها نیز، تنها تاکیدی هستند بر نقاب‌های ما تا بتوانیم با راحتی، لذت و افتخار خود واقعی‌مان را زیر آن‌ها پنهان کنیم و خود ساختگی‌مان را به دیگران نمایش دهیم.
اشکان رحیمی خوش‌آواز هم که کارهایش را بر بوم‌های دو متری به تصویر در می‌آورد و تازه‌ترینشان را به گالری محسن آورده معتقد است: " هیچ نسلی دوست‌داشتن را از نسل دیگری فرا نگرفته، هیچ نسلی جز از ابتدا نمی‌تواند آغاز کند.
وظیفه هیچ نسلی کمتر از وظیفه نسل قبلی نیست و اگر نخواهد همانند نسل‌های پیشین با عشق بماند بلکه بخواهد از آن فراتر رود، این جز سختی بیهوده و احمقانه نیست.
اما عالی‌ترین شور در انسان همانا ایمان است و هیچ نسلی جز از همان‌جایی که نسل پیشین آغاز کرده است، شروع نمی‌کند. نسل بعدی دورتر از نسل قبلی نمی‌رود.
اما، پیمان شفیعی‌زاده دیگر هنرمند حاضر در نمایشگاه پرتره که نقاشی از پرتره‌ی انسان‌ها او را به خودش نزدیک‌‌تر کرده، می‌گوید: گویا زمانی پیدا می‌کنم تا خود را در آینه دیگری بیابم و در سکوت نگاه معنادار دیگری به بازتولید مفاهیم عمیق هستی بپردازم.
هیچ لحظه‌ای برایم عمیق‌تر از این نیست؛ زمانی‌که به هم‌زادی چنان بنگرم که گویی زمان در پیرامونش از حرکت باز ایستاده است.
رامتین زاد هم گمان می‌کند، قدیمی‌ترین و بهترین روش هنرمند برای نشان‌دادن موقعیت اجتماعی و افشا‌کردن ماهیت جسمانی و روانی فرد، چهره‌نگاری است.
اغلب چهره‌نگاری‌ها در وضعیتی کشیده می‌شوند که تنهایی و انزوا بر هنرمند غلبه کرده است. اولین سوژه برای من هنرمند منزوی، چهره است؛ آن‌هم صورت خود که وسیله بیان شخصی بوده؛ نه قصد شبیه‌سازی از رخساره و نشان‌دادن مهارت.
هدف او با نقاشی‌های چهار گوش، نشان‌دادن احساسات انسان‌گرایانه و خشونت تمام‌عیار است، چرا که باور دارد که ما در جامعه ایده‌آل زندگی نمی‌کنیم.
جوان‌ترین نقاش این جمع، کیمیا کاموری است؛ او می‌گوید، همیشه نمی‌شود راحت به دیگران نگاه کرد.
کشیدن پرتره فرصتی است که بتوانی بیشتر و طولانی‌تر کسانی را که می‌خواهی ببینی و در آخر لحظه‌ای را به تصویر بکشی که نتیجه آهستگیِ کشدارِ بازه‌ای از زمان است.
